Bir katılım aracı olarak kentsel tasarım: Medellin mucizesi

Abstract

Karar alma süreçlerinde katılım olgusu gelişmiş ülkelerin yanı sıra gelişmekte olan coğrafyalarda da tartışılmaktadır. Katılımın kimin için ve nasıl sağlanabileceğine dair tartışmalarda, toplulukların güçlendirilmesinin önemine dikkat çekilmektedir. Bu makalede ele alınan örnek ise bir Latin Amerika ülkesi olan Kolombiya’da yer alan Medellin kentidir. 1940’ların sonlarından itibaren süregelen şiddet dalgası, Medellin’de ekonomik sorunlarla birleşerek adeta bir sorun sarmalı yaratmıştır. Bu sarmalın çözümü 1990’lardan itibaren hayata geçirilen sosyal şehircilik politikaları ve buna bağlı kentsel entegrasyon projeleri bağlamında gerçekleşmiştir. Söz konusu politikaların nasıl hayata geçirilebileceği ise, üç bileşenli ve beş aşamalı bir kurguyu ortaya çıkarmıştır. Bu makalede, üst çerçeveyi tanımlayan kısa bir aktarımın ardından, tespit edilen sorunlu alanlar arasında ilk sırada yer alan Kuzeydoğu Komünü’nde uygulanan Kentsel Entegrasyon Projesi (KEP), tüm aşamalar ve bileşenler bağlamında detaylı olarak açılmaktadır. Teşhis, planlama, tasarım, uygulama ve aktivasyon fazlarının her birinde; fizik mekâna, katılıma ve koordinasyona ilişkin doneler net bir şekilde okunabilmektedir. Söz konusu okuma, tasarımın amaç değil, katılımı sağlamak, toplulukları güçlendirmek için kullanılan bir araç olduğu değerli bir örnek sunmaktadır.

Participation in the decision-making process is discussed in developed countries as well as in developing countries. In discussions of for whom and how participation can be achieved, attention is drawn to the importance of empowering communities. An example of this issue is the city of Medellin in Colombia, a Latin American country. The ongoing wave of violence since the late 1940s, coupled with economic problems in Medellin, has created a vicious cycle. The solution of this cycle has been realized in the context of the socio-political policies and related urban integration projects that have been adopted since the 1990s. The way in which these politics can be passed on is a three-component, five-step process. In this article, the Urban Integration Project (UIP) implemented in the Northeast Community, which is the first among the troubled areas identified after a brief transfer describing the upper framework, opens in detail in the context of all stages and components. In each phase of diagnosis, planning, design, implementation and activation; physical space, participation and coordination can be clearly read. The reading provides a significant example, that design is not a goal, but a means for participation and empowerment of communities.